با سلامت

دانشمندان و پژوهشگران با انجام مطالعات و آزمایشات علمی، اقدام به بررسی تأثیر مصرف مقادیر قابل توجه ویتامین ث بر روی یک گروه از بیماران مبتلا به سرطان مغزی نموده‌اند. این تحقیقات علمی منجر به دستیابی به نتایج امیدوارکننده‌ای در خصوص اثربخشی این رویکرد درمانی گردیده است. مصرف چند برابر میزان معمول ویتامین ث در این آزمایش بالینی، امکان بهبود وضعیت سلامت و کاهش عوارض بیماری را در این دسته از بیماران مبتلا به سرطان مغزی مطرح ساخته است.

تأثیر ویتامین C بر طول عمر بیماران مبتلا به سرطان

دانشمندان، ویتامین C را به مقدار هزار برابر بیشتر از میزان توصیه شده ی روزانه و حداکثر سه روز در هفته، به بدن 11 بیمار سرطان مغزی تزریق کردند. متخصصان آمریکایی دریافتند که ویتامین C باعث می شود تا سلول های سرطانی به پرتو درمانی و شیمی درمانی، پاسخ دهند. نرخ بقا یا همان میزان زنده ماندن با این روش، بین 18 تا 22 ماه در برابر حالت عادی 14 تا 16 ماه، افزایش یافت. مقادیر بالای ویتامین C برای سلول های سالم و طبیعی، سمی نبود و فقط باعث بروز عوارض جانبی جزئی مانند خشکی دهان و تکرر ادرار می شد. پروفسور گری بوتنر (Garry Buettner)، یکی از اولین افرادی بود که بیش از چهل سال پیش، امکان آسیب پذیری سلول های سرطانی در برابر ترکیبات فعال ردوکس (اکسایش-کاهش) را مطرح کرد. وی گفت که این مقاله، شکنندگی و ضعف متابولیک را در سلول های سرطانی نشان می دهد که بر اساس تولید خود عوامل اکسید کننده است و به ما اجازه می دهد تا از ترکیبات فعال ردوکس (اکسایش-کاهش) مانند ویتامین C برای پاسخ سلول های سرطانی به پرتو درمانی و شیمی درمانی، بهره ببریم.

ویتامین ث

این پژوهش شامل یازده بیماری می شد که در آزمایش بی خطری سرطان مغز ثبت نام کرده بودند و «ویتامین ث»، سه بار در هفته و دو ماه و پس از آن، دو بار در هفته و به مدت 7 ماه به آنها تزریق می شد. این بیماران در طول انجام این آزمایش، مراقبت های استاندارد شیمی درمانی و پرتو درمانی را نیز همچنان دریافت می کردند. هدف از هر تزریق، افزایش غلظت «ویتامین ث» در خون بیمار تا 285 برابر سطح نرمال در افراد بزرگسال بود. این دوز بالا به دلیل عمر کوتاه و دو ساعته ی «ویتامین ث» در سیستم گردش خون انسان، بسیار لازم و ضروری بود. دکتر برایان آلن (Bryan Allen)، دستیار ارشد در این پژوهش گفت:اکثریت بیماران سرطانی را که ما با آنها کار می کنیم، به شدت علاقه مند به شرکت در آزمایشات بالینی بودند. آزمایش هایی که می توانست برای درمان بیماران در آینده، مفید و سودمند باشد. نتایج نیز کاملاً امیدوار کننده به نظر می رسند.